Eğitim ve teknolojinin birleşmesinin sonuçlarını araştıran birçok açıklama belgelenmiştir, ancak konuya en basit şekilde ışık tutan Seymour Papert olabilir.
Papert, Çocuk Makinesi: Bilgisayar Çağında Okulu Yeniden Düşünmek adlı kitabında şu sahneyi anlatır: On dokuzuncu yüzyılın sonlarından cerrahlar ve öğretmenlerden oluşan bir grup zaman yolcusu, mesleklerinin uygulanmasındaki değişiklikleri keşfetmek üzere günümüze gelir. Doktorlar modern bir hastanedeki sterilizasyon prosedürleri, anestezi, yaşamsal belirti monitörleri ve diğer teknolojik gelişmeler karşısında kuşkusuz hayrete düşerken, aynı şey bazı nesnelere ve öğrenci-öğretmen etkileşim biçimlerine yabancı olabilecek, ancak gerektiğinde büyük bir sorun yaşamadan grubu devralabilecek öğretmenler için söylenemez.
Papert bu hipotezi, bilimsel ve teknolojik ilerlemenin farklı insan faaliyetleri üzerinde nasıl farklı etkiler yarattığını vurgulamak için kullanmaktadır; kesin bilimler üzerindeki etki önemli ve kolayca görülebilirken, beşeri bilimlerdeki değişiklikler neredeyse hiç fark edilmemektedir. Çevrimiçi eğitim dünyası, geleneksel bir alana ekipman yerleştirmenin çok ötesine geçtiği için zaman yolcuları tarafından tamamen fark edilmeyebilirdi; gerçekten de sınıf kavramı sanal bir anlam kazanıyor ve öğrencinin öğrenme sürecini geliştirmek için seçtiği bağlama aktarılıyor.
İnsanların oturma odalarında, bir kafede ya da bir ağacın altında gölgede otururken elektronik bir cihazda ne yaptıklarını kesin olarak bilmek nasıl mümkün olabilir? Aslında her şeyi yapıyor olabilirler. Varsayımsal zaman gezginleri birçok insanın interneti kullandığını ancak aynı şekilde kullanmadığını keşfedeceklerdir: teknoloji ile büyüyenler ile yetişkin olduklarında kendilerini neredeyse teknoloji tarafından sömürgeleştirilmiş bulanlar arasında önemli farklılıklar bulacaklardır.
Marc Prensky, yeni nesle ve bu neslin video oyunları ve internetle olan ilişkisine atıfta bulunmak için D Nesli (dijital için) veya N Nesli (net için) gibi isimlerin kullanılmasını reddetmekte, bunun yerine onları dijital yerliler olarak adlandırmayı tercih etmektedir. Bu terim, yeni teknolojileri kullanmayı öğrenmek ile bir dili doğal yollarla edinmek arasında bir paralellik kurmaktadır; her ikisi de düşünme biçimleri üzerinde etkili olmaktadır. Bu kuşakta doğmayanlar göçmen olurlar ve tıpkı yeni bir dilde olduğu gibi, teknolojiyi doğru kullanmayı öğrenseler bile, geçmişi anımsatan bir aksan daima kalacaktır.
Prensky, diğer araştırmacılarla birlikte yüzyılın başında bu durumu ele almıştır. Prensky’nin çalışması, dijital göçmen bir öğretmenin bilgiye anında erişime, grafik iletişime, etkileşimli araçlara ve anlık memnuniyete alışkın bir grup çocukla çalışması sorununa dayanıyordu. Zaman geçtikçe ortam giderek değişti ve mantıklı bir şekilde beklendiği gibi, 2001’de yalnızca ilkokullarda görülen bir durum nihayet denklemin tersine dönebileceği üniversiteleri kuşattı; gruba eğitim veren bir dijital yerli ve öğrenciler arasında dijital göçmenler vardı.
Bu durum, enstitülerin ve üniversitelerin giderek artan mekan sınırlamaları sorununa rahat bir çözüm olarak buldukları bir eğitim yöntemi olan uzaktan eğitime yönelik küresel eğilim bağlamında da değerlendirilmelidir. Her geçen gün daha fazla lisans ve yüksek lisans derecesi, dijital bir yerlinin normal performans göstermesinin beklendiği karma veya tamamen çevrimiçi kurslar olarak sunulmaktadır – ancak göçmenler yalnızca müfredatın içeriğiyle değil, aynı zamanda iletişimin gerçekleştiği platformla da ilgilenmek zorunda kalarak çifte zorlukla karşılaşabilirler. Bu durum, etkili liderliğin değerini vurgulamaktadır ve sonuç olarak bu çalışma, başarılı öğretmenlerin kısmen veya tamamen dijital göçmenlerden oluşan öğrenci gruplarıyla nasıl iletişim kurduğunu ve karma veya tamamen uzaktan verilen bir kursta hangi teknik hususların zorlayıcı olabileceğini belirlemeyi amaçlamaktadır.
